نیروگاه زباله‌سوز نوشهر مازندران با هدف  استفاده از 200 تن زباله دپو شده تولیدی روزانه شهرستان‌های نوشهر و چالوس و کلاردشت با تولید حدودا 3 مگاوات ساعت برق در سال 1390 در زمینی به مساحت 25‌هزار مترمربع در منطقه پلنگ‌چال احداث شد و سال 1399 به بهره‌برداری رسید. به دلیل نبودن زمین‌های مناسب جهت انباشت زباله و بالا بودن سطح آب و وجود جنگل‌های بسیار ارزشمند هیرکانیا، چاره‌ای به جز استفاده از نیروگاه‌های زباله‌سوز برای مناطق شمالی ایران نیست و باید در مناطق دیگر شمال کشور از این فناوری جهت حمایت و حفظ محیط زیست و همچنین تولید برق استفاده نمود. در واقع زباله‌سوزی فرآیندی است که زباله‌ها در مجاورت حرارت بالا مشتعل می‌شوند و موادی مثل گازهای دودکشی و خاکستر به عنوان محصولات احتراق تولید می‌کنند. مهمترین مزیت‌های استفاده این نیروگاه‌ها در جهان، می‌توان به کاهش زیاد حجم و وزن زباله‌ها و از بین رفتن بسیار از زائدات خطرناک و کاهش اثرات مخرب زیست‌محیطی اشاره نمود. در ادامه می‌توان گفت امکان بازیافت انرژی به صورت تولید برق و استفاده از حرارت و گرمای آزاد شده از مهمترین مزیت‌های نیروگاه‌های زباله‌سوز می‌باشد. مواد جامد شهرها ذاتا دارای انرژی حرارتی‌اند که علت آن وجود کربن در ساختمان آنهاست. در اروپا مواد زائد جامد شهری دارای ارزش حرارتی حدودا 8000 تا 13000 کیلو‌ژول بر کیلوگرم هستند. به عنوان یک قانون جنرال، تجهیزات یک نیروگاه زباله‌سوز، پس از کسر انرژی مصرفی داخل کارخانه، می‌توانند حدودا 500 کیلووات‌ساعت الکتریسیته را از هر تن زباله با ارزش حرارتی 9000 کیلو‌ژول بر کیلوگرم تولید کنند. در واقع می‌توان بیان داشت که در 24 تن زباله، انرژی وجود دارد که بعد از تصفیه حرارتی، می‌تواند مصرف سالانه یک خانه را در کشورهای پیشرفته تامین کند. بازیابی انرژی در زباله‌سوزی در واقع بویلرهایی هستند که انرژی حرارتی آزاد شده از زباله را به بخار تبدیل می‌کنند و سپس به وسیله توربین‌ها و ژنراتورها؛ بخار تولید شده به برق تبدیل می‌شود. نیروگاه زباله‌سوز به جای گاز و نفت و زغال سنگ از مواد زائد شهری استفاده می‌کند و راندمان بازیابی الکتریکی از این سیستم بین 20 تا 30 درصد است.